Sommige potten heb ik, tegen beter weten in, toch geglazuurd en laten bakken, om ze daarna te zien verstoffen in mijn keukenkasten. Te onhandig in gebruik, te lelijk om onder ogen te komen en te beschamend om weg te geven.
Een aantal bewaarde ik omdat het ‘eerste keren’ waren. Een eerste set koffiekopjes, uitermate wonky, maar die doe ik nooit meer weg. Een aantal bewaarde ik omdat ik ze eerst wel iets vond hebben, om dan na twee weken te besluiten dat het toch wel écht niet om aan te zien is…
Het duurt wel even eer je iets dat je met eigen handen gemaakt hebt met objectieve blik kan bekijken. Als je ook af en toe iets met je handen maakt, zal je dit wel herkennen.
Streng zijn voor jezelf is dan de enige remedie.
Beter is de mislukte vaas in een bolletje duwen, en terug de emmer in. Het scheve bord samenvouwen, en terug de emmer in. De wiebelkopjes kapot gooien, en terug de emmer in. Ander en beter. De lat hoog leggen, een nieuwe homp klei nemen en herbeginnen.
Maar.
Maar!
Af en toe verschijnt er toch zo’n mislukkelingetje waarvan je denkt, hier kan ik iets uithalen. Hier kan ik nog iets van maken. Niet wat ik in gedachten had, maar het gaat zo maar eventjes van zichzelf een andere richting uit, en wie weet wordt het wel iets bijzonders. Hier kan ik iets mee.
Mijn persoonlijke motto is daarom: hoog mikken, maar blij zijn met elke vangst. Ofte: veeleisend zijn, de lat hoog leggen, maar mild zijn voor het resultaat. En dan vooral ook mild zijn voor jezelf.
Mildheid is naar mijn gevoel wat we nu en masse nodig hebben nu. De gebeurtenissen van de voorbije weken vergen een pak mentale energie, daar moeten we niet onnozel over doen. En overal hoor je tips opduiken van hoe we deze crisis kunnen aanwenden om betere mensen te worden, er het beste van te maken, er het meeste uit te halen…
Volop creatieve ideeën uitwerken, je huis reorganiseren, een lente-schoonmaak afwerken, het perfecte sportschema opzetten, die side business in gang trappen en je werk zodanig aanpakken dat je niet alleen ultraproductief kan blijven, maar ook nog eens alles perfect weet te combineren met huishouden en huisgenoten.
Maar laten we vooral niet vergeten dat we in een situatie zitten die we nog nooit hebben meegemaakt. Sommige mensen worden blijkbaar ultraproductief in een crisis, maar daarom hoeven jij en ik dat nog niet te zijn. Als je nu even nood hebt aan wat hangen, wat huilen en wat grote pakken koeken eten, so be it.
Als je je even niet kan focussen op werk, op huishouden, op plannen, op regelen, so be it. Laten we vooral geen dosis schuldgevoel bijscheppen op de lading onbehaaglijkheid die deze crisis al heeft gecreëerd. Tijd voor mildheid.
En misschien kunnen we dan wel iets positiefs vinden in de blubber, in de modder, in de miserie. Misschien gaat het zo maar eventjes van zichzelf een andere richting uit, een richting die we niet hadden zien aankomen, maar waar toch iets bijzonders in zit. Wie weet.
